Soneler

Soneler - Shakespeare

Puan Tablosu

YazarOkur'lar (5.6)	Editör
Kitapevi (10)	Sosyal Medya

Arka Kapak Bilgisi

Soneler Özet

William Shakespeare’nin Soneler’i İngiliz Edebiyatı tarihinde en önemli yere sahip olan şiirlerdir. Shakespeare İngiliz Edebiyatının en iyi oyun yazarı olmasının yanı sıra en iyi şairlerinden biridir de. Shakespeare’nin şiirlerinde aşk vardır, sevgi vardır, umut ve mutluluk vardır. Öyle derin anlamları vardır ki cümlelerinin nasıl dersiniz, nasıl sevilir böyle? Hissedilenler nasıl böylesine aktarılabilir? Hissetmeye gelince herkes hisseder. Sever, en derinlerde yaşar hislerini. Ancak çoğu bulamaz bir yolunu hislerini anlatmanın. Tarifsizdir çünkü hissedilenler. Kelimelerin ötesinde... Hissedilenleri anlatabilmek işte yalnızca böyle ustaların işidir. Shakespeare bu işin en iyi ustalarından biridir. Aşkı ölümsüzdür Shakespeare’nin. Ama öyle lafta değil. Aşkını ölümsüz yapmanın bir yolunu bulmuştur. Sevdiğini şiirlerinde yaşatmış, şiirlerinde hayat vermiştir ona ve 18. sonesinde demiştir ki;

“Her güzel, güzellikten er geç yoksun kalacak
Kader ya da varlığın bozulması yüzünden;
Ama hiç solmayacak sendeki ölümsüz yaz,
Güzelliğin yitmez ki asla olmaz ki hurda;
Gölgesindesin diye ecel caka satamaz
Sen çağları aşarken bu ölmez satırlarda:
İnsanlar nefes alsın, gözler görsün elverir,
Yaşadıkça şiirim, sana da hayat verir.”

En bilinen sonelerinden biri olan 66. sonede Shakespeare hayattan sıkıldığını, bu dünyadan vazgeçtiğini ifade eder. Ancak onu hayata bağlayan bir şey vardır;

“Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,
Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.
(...)
Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.”

Shakespeare’nin en dikkat çeken sonelerinden biri de 130. sonesidir. Shakespeare bu sone ile birlikte Elizabeth dönemi sonelerinin dışına çıkmış ve alışılmış olan sarışın kadın güzelliği kalıplarını yıkarak esmer kadınların güzelliğini ön plana çıkarmıştır. Ancak bunu kadının kusurlarını överek yapmıştır. Gerçek aşkın kusursuz olmadığını, insanın sevdiğini kusurlarıyla birlikte sevdiğini vurgulamıştır. Hatta bunu 150. sonesinde “Hangi kudretten aldın bu yaman gücü, söyle / Gönlümü nasıl köle ettin bunca kusura?” diyerek dile getirmiştir.

130. SONE
“Sevgilimin gözleri değil güneşin dengi,
Mercan daha kırmızı onun dudaklarından;
Kar beyaz da ne diye onun göğsü kül rengi,
Saçlar simse fışkırmış kara teller başından.
Ben güller görmüşümdür ya kırmızımsı, ya ak,
Onun yanaklarında öyle güller ne arar;
Cana can katar nice kokuları koklamak,
Sevgilimin soluğu güzel kokmaz o kadar.
Musiki gibi gelir sözleri kulağıma,
Yine de musikinin kat kat büyüktür tadı;
Tanrıça nasıl yürür görmemişimdir ama,
Sevgilim yürüyüp de gök katına çıkmadı:
Şu var ki ozanların boş lafına karnı tok,
Mecazı fos çıkaran, sevgilimin eşi yok.”

Öyle güzel ve saf sevmiştir ki Shakespeare bunu çoğu dizesinde hissettirir okuyucusuna. Kimselere benzetemez, kimselerle kıyaslayamaz sevdiğini. Öyle sevmiştir ki bitmesini istemez hiç. Hep aşık kalmak, hep sevmek ister. Sevdiği de hep yanında olsun, hep yaşasın. Shakespeare yüreğini olduğu gibi koymuştur şiirlerine. Saklamamıştır saf sevgisini. Ancak onun aşkının en güzel yanı şudur ki bu kadar büyük bir aşk yaşamasına rağmen sevdiğini özgürlüğünden asla alıkoyamaz. Bensiz olmak istiyorsan bensiz ol der. Ve ekler “Beklemek cehennemdir, ama beklerim seni.”
“Sen nerde olursan ol, yetkin, güçlü, özgürsün;
Hâkimsin dilediğin gibi kendi vaktine:
Canın neyi isterse varsın o keyif sürsün,
Kendine suç işlersen kendin bağışla yine.
Beklemek cehennemdir, ama beklerim seni,
İyi kötü demeden, suçlamadan keyfini.”

Soneler Soruları ve Cevapları

Soneler Yorumları