Dikkat! Bu kitaba başlamadan önce çerezlerinizi ve içeceklerinizi hazırlamayı unutmayın. Çünkü film tadında bir kitapla karşı karşıyasınız. Bazen güldüren bazen ağlatan otobiyografik bu eserin konusuysa şu şekilde:
Tüm ailenin tek odalı, az eşyalı bir evde yaşadığı yoksul ama mutlu bir ailenin ikinci çocuğu olarak dünyaya geldi Muzo. Abisi Sefa, ondan bir yaş büyüktü.
Muzo daha ilkokula giderken çalışmaya başladı. Açık hava sinemasında gazoz satıyordu. Bu işin kötü yanı Adana'nın kavurucu sıcağında sandalyeleri toplayıp etrafı temizledikten sonra tekrar yerleştirmekti ama yerde bulduğu birkaç kuruş onu mutlu etmeye yetiyordu.
Daha sonraları darı ve şeker de sattı Muzo. Tüm gün sokaklarda geziyor ve para kazanmaya çalışıyordu.
Şeker satmak için dolaştığı bir gün bir kız onu yanına çağırdı. Eline bir mektup ve para tutuşturdu. Muzo başta götürmekle götürmemek arasında kaldı ama para çok büyüktü, onu dövseler umrunda olmayacağına karar verdi. Kızın tarif ettiği dükkâna gitti ve oğlana mektubu verdi. Bu yeni işinin başlangıcıydı. Çok para kazanıyordu ve iş yorucu değildi. Bir gün kız ve oğlan ortadan kayboldu. Öğrendi ki kaçmışlardı. Kendisi de mektupları taşıyarak buna yardımcı olmuştu. Bu işten daha fazla para kazanamayacağını öğrenince üzüldü ama başka bir iş bulabilirdi.
Muzo ve Sefa yeterince büyüyünce aile, taşınmaya karar verdi. Annelerinin ölen kocasından kalan arsaya bir ev yapacaklardı. Muzo ve annesi buna çok üzüldü. Mahallelerini seviyorlardı ama Seyhan Nehri taşınca evleri yıkılmıştı. Bu yüzden o arsaya taşınmaları gerekiyordu.
Sefa'nın notları kötü olduğu için okuldan alınmış ve terzinin yanına çırak verilmişti. Bu yüzden evi üçünün yapması gerekiyordu. Büyük bir uğraşla zor olsa da tamamlamayı başardılar. Artık kendi evleri vardı, kimseye boyun eğmelerine gerek yoktu.
Yeni mahalledeki insanlar sokak satıcılığı yaparak geçimlerini sağlıyordu. Babası da onlara katıldı ve Muzo'yla tüm gün sokaklarda satış yapmaya başladı.
Bir gün pencerenin kenarında oturmuş kitap okurken onu gördü. O da pencerenin kenarında oturmuş ve işleme yapıyordu. Günlerce pencere ardından bakıştılar. Sonra konuşmaya başladılar. Ardından da aşklarını itiraf ettiler. Raziye hemen evlenmek istiyordu ama Muzo önce okulunu bitirmesi gerektiğini söylüyordu.
Yaz gelince Raziye pamuk toplamaya gitti. Öncesinde Muzo'ya evlenmek istediğini söyledi ama Muzo yine beklemesi gerektiğini söyledi. İki ay ayrı kalacaktı aşıklar. Bu, Muzo'ya çok zor geldi ve Raziye'nin peşinden o da pamuk toplamak için yola çıktı. Adana'nın sıcağına aldırmadan yollara düştü. Zor olsa da sonunda Raziye'sine kavuşmayı başardı. Bir buçuk ay boyunca birlikte pamuk topladılar. Raziye'nin babası Muzo'yu kabullenmiş ve yanlarında kalmasına izin vermişti.
Tekrar şehre döndüklerinde Raziye evlenme konusunu açtı. Babası bir an önce evlenmelerini istiyordu. Yoksa başka birine verecekti kızını. Muzo yine aynı cevabı verdi. Bunun üzerine Raziye'nin üvey annesi ona bir koca buldu. Raziye, Muzo'dan kendisini kaçırmasını istedi. Ne yazık ki isteği karşılığı bulamadı. Ona kalan da çaresizce kaderini kabullenip evlenmek oldu.
Muzo'nun ailesinin durumu gittikçe kötüleşiyordu. Babası hastalanmıştı ve çalışamıyordu. Abisinin kazancı da azıcıktı, kimseye yetmiyordu. Muzo mecburen okulu bıraktı ve bulaşıkçı olarak işe girdi. Hem Raziye'yi kaybetmiş hem de okulu bırakmıştı. Üstelik işini de sevmiyordu.
Çalıştığı bir gün Raziye onu ziyarete geldi. O günden sonra buluşmaya başladılar ama çok uzun sürmedi. Raziye'nin kocası olanları öğrendi ve Mardin'e taşındılar. Muzo, yine kaybetmişti Raziye'sini.
İşinden ayrıldı ve bir kamyonda muavin olarak çalışmaya başladı. Bu işte de uzun süre tutunamadı. Patronu Sefer, kamyonun parasını ödeyemeyince elinden aldılar. Muzo, yine işsiz kalmıştı.
Muzo, sonunda Raziye'siz yaşamayacağını anladığında onun nerede olduğunu araştırmaya koyuldu. İstanbul'da olduğunu öğrenince ailesiyle vedalaştı. Bir daha Adana'ya gelip gelmeyeceğini bilmiyordu. Son kez şehrine baktı ve abisinin "Gel ha kardeş, geri gel!" sözleri kulaklarında yankılanırken yola koyuldu.