Bu bölümde Rönesans ve Rönesans sonrası yazarın kendi eleştirilerine yer verilmiştir. Rönesansa teşvik eden etkinin başında, insanın kendinde güç bulması ve değer vermesi başka bir deyişle aklını kullanmasıyla olmuştur. Her şeyi sorgulayan ve düşünen insan merakının peşinde gitmeyi öngörmüş ve bunu da başarmıştır. Hümanizm ve sekülerizm bu harekete öncülük etmiştir. Orta Doğu’ya düzenlenen Haçlı Seferleri, Endülüs Emevileri Avrupa’ya kültürlerini taşıması ile bu harekete öncü olmuştur. Veba salgınıyla papanın şeytanın kedi kılığına girdiğini söylemiş ve evlerindeki kedileri öldürmelerini söylemiştir. Papayı dinleyenlerin öldüğü ve dinlemeyenlerin kurtulduğu görülmüştür. Rönesans, Batı için yeniden doğuştur. Oysa Sezai Karakoç için “yenileşme”dir. Rönesans, Avrupa’ya medeniyet ve teknik olarak yeni şeyler getirmiştir. Sanayide gelişen Batı’nın ekonomisine büyük bir katkı olacaktır. Edebiyat alanında da âdeta altın çağa girilmiştir. Skolastik düşünce yıkılmış ve kiliseye olan güven sarsılmıştır. Toplum kilisenin söylediğine göre değil bilimin söylediğine göre yani pozitif bilimler ışığında ilerlemeye başlamıştır. Matbaanın kullanılmasıyla incil çoğaltılıp herkesin ulaşabileceği bir kitap haline gelmiştir. İnsanların âdeta gözü açılmış ve din adamlarına olan güvenleri de sarsılmıştır. Sezai Karakoç, Rönesansın bir yenileşme olduğunu bize belirtir. Ona göre ruh yeni dünyaları görme arzusuyla dolar taşar. Fakat insan nereye kadar yenilenebilir? Bu yenilik insana neler getirir? Neler götürür? Bu yenilenme hep eskinin arkasından gelir. Yeni bir şey ortaya koymak aslında eski olanı çıkarmaktır. Sezai Karakoç’a göre Batı bunalımdadır. Batı her şeyi yenileye yenileye ruhunu çoraklaştırmış ve varoluşsal bunalıma girmiştir. İslam’da olan ruhun değeri Batı’da bulunmamaktadır. Batı’da ruh metafizik ile açıklanır ve bilimle üstü örtülür. Metafizik artık insanlar için yetersiz kalmakta ve ruh kendi varoluş değerini sorgulamaktadır. İnsanda inanç olması ruhu doyurur, doymayan ruh temelden sarsılır. Çağımızdaki insanlar batılaşıyor, batı gibi yaşama yoluna gidiyor. Bu durum insanı düşündürmekte ve bu süratli gidiş endişelendirmektedir. Rönesans ile birlikte Hristiyanlık yok olmaktan kurtulmuştur. Yok olmasaydı İslamiyet baskın gelecekti. Hristiyanlık ne var oldu ne yok oldu.
İkinci Bölüm: Tablo
İnsanlık en ilkel zamanlardan beri kendi içinde hakikat savaşı vermektedir. İnsan hakikatsiz yapamaz. İnsan hakikatten uzak kaldığını düşündüğünde bunalım doğar. İnsan kimi vakit hakikatten kaçmaya çalışır. İnsan durmadan doğruyu arar. Bulduğunda beğenmez, küçümser. Asla az ile yetinmez. Hakikatin de hakikatini aramaya çalışır. İnsan tembelliğinden eskimeyen doğruları bırakıp geçici doğrulara yönelmiştir. Geçici doğrular, insanı aldatır. Hakikate ulaşmasının önünde bir engeldir. İnsan gözünün önündeki gerçeği küçümseyip inanmayıp bunalıma girmektedir. Peygamber izi, insana tükenmeyen yol göstermiştir fakat insan yetinmeyip tükenme yoluna gitmiştir. Ölüme bakışını yitirmiş toplum, kendi varoluş sancısını doğurur. İnsan ölüme uyanık olmalı, onu bir an olsun aklından çıkarmamalıdır. İnsan için ölüm yeniden doğuş, umuttur. Tapınak ruhların diriliş ocağıdır. Ruh, Tanrı’ya şahdamarı kadar yakın olamamıştır. Evren içinde eriyip nokta oldu. Rönesans’tan kalan batı kentleri doğu kentlerini anıtlaştırdı. İnsanın; eşyayı, insanı putlaştırması onun kendi değerini düşürmesi anlamına gelmektedir. Farklı bir deyişle insanın kendi aşağılık kompleksinden kaynaklanmaktadır.
Üçüncü bölüm: Diriliş İnsanı
Sezai Karakoç, insanlığın prototipi olarak diriliş insanını örnek verir. Diriliş insanı, dinamik bir metafiziği, şüpheli bir fiziği dengeleyen insandır. Diriliş insanı, sadece Tanrı’ya sorumludur. Başkalarına olan sorumluluğu Tanrı’dan yolu geçerse kendini sorumlu hisseder. Kişi, eşya, fikir onun için putlaştırılmaz. Eşya, insan ve bir düşünceye egosunu koymamaktadır.
DEĞERLENDİRME
Eseri okurken gerçekleri okuduğunuza ikna ediyor. Bambaşka bir pencereden olayları yorumluyorsunuz. Severek okuduğum ve kendimce altın küpümü doldurduğum bir kitap oldu.