Nobel ödüllü yazar Gabriel Garcia Marquez’in bu anlatısı, yaşanmış ve basına konu olmuş bir olaya dayanmaktadır. Bir askeri gemi, Amerika Birleşik Devletleri’ne ait Mobil Deniz Üssü’nden Kolombiya’nın Cartagena kentine doğru giderken taşıdığı yüklerden kaynaklanan bir dengesizlik sonucunda mürettebattan sekiz denizcisini Antil Denizi’ne düşürür ve geri dönüp onları kurtarmak için fırsat bulamaz. Bazı mallarla beraber denize düşen sekiz denizciden yalnızca biri bir sala ulaşır ve hayata tutunur. Geri kalanlar ise denizin dibini boylar. Hayatta kalan bu tek denizci Luis Alejandro Valesco’dan başkası değildir.
Luis Alejandro Valesco, bir an önce yardım uçaklarının kendisini kurtarmak üzere geleceklerinnden ümitli olarak gözlerini ufka dikip bekler. Evet, Valesco yardım uçaklarının geleceği konusunda doğru bir kanaate sahiptir. Donanmaya ait gemi Cartagena’ya vardığı gibi yetkilileri durumdan habardar etmiştir. Böylece arama kurtarma çalışmaları başlamıştır. Üstelik Alejandro Valesco, birkaç uçağın kendisini aramak üzere uçtuğunu da görmüştür; ne var ki bu uçaklar, Valesco’nun işaretlerini görememiş, hiçbir şey bulamadan geldikleri yöne geri dönerek gözden kaybolmuştur. Yalnızca bir tanesi o kadar yakından uçmuştur ki Alejandro Valesco dürbünle denizi tarayan pilotu dahi görebilmiştir. Ne yazık ki Valesco’nun bu dikkati pilotta yoktur ve pilot Valesco’yu göremeden geri döner. Zaten deniz kazasının üstünden dört gün geçtikten sonra arama kurtarma çalışmaları durdurulur ve denizde kaybolan denizciler için cenaze törenleri düzenlenmeye başlar. Tabi ki Alejandro Valesco bu süre içerisinde hayata tutunmaya devam etmektedir. Son deniz seferine çıktığında başına bir iş gelmesinden, denizde kaybolmaktan ya da fırtınaya yakalanmaktan deli gibi korkan, hatta bu korkudan dolayı denizciliği bırakmaya karar veren Valesco’nun, şimdi aç ve susuz olarak bir kayıkta tam dört gündür hayata tutunuyor olması hayli ilginçtir.
Kayıkta yardım beklemekten vazgeçen ve hayata kendi çabası ve yaşama istenciyle tutunmaya ve kurtulmaya karar veren Luis Alejandro Valesco, hayatta kalmaya çalışmaktan başka bir şey yapmaz. Kayık bir şekilde ilerlemektedir, ancak karaya doğru mu yoksa denizin içlerine mi gittiği bilinememektedir. Her akşamüstü saat beş civarında köpekbalıkları salın çevresine doluşmakta ve çeşitli balıklar avlamaktadır. Luis Alejandro Valesco ise, sala her gün için attığı çentiklere ve fosforlu saatine bakarak zaman ölçümleri yapmakta, ne zaman kurtulacağını düşünmektedir. Bacağı, gemiden düşerken yaralanmıştır. Güneş ve tuzlu sudan dolayı derisi yaralarla kaplanmıştır. Susuz olduğu için birkaç yudum su içmiştir; fakat oldukça açtır ve günlerdir hiçbir şey yememiştir. Bir gün, salın üzerinde martılar uçmaya başlar. Bu, iyi bir şeydir; çünkü martılar yalnızca kıyıya yakın yerlerde uçar. Alejandro Valesco umutlanmış ve sevinmiştir. Denizcilerin martıları öldürmesi her ne kadar hoş karşılanmasa da Alejandro Valesco, çok aç olduğu için bir martıyı elleriyle yakalayıp avlar, ama elindeki kanlı ve tüylü leşten iğrendiği için martıyı yiyemeyip denize atar. Neden sonra, köpekbalıklarından biri, avlamaya çalıştığı balığı sala fırlatır. Böylece Alejandro, salda yemek sahibi olur. Bir iki ısırık aldıktan sonra balığı yıkamak için denize daldıran Valesco, tek yemeğini de pusuya yatmış bir köpekbalığına kaptırır. Denizde on gün geçiren Alejandro Valesco, bir gün uyandığında, hindistancevizi ağaçlarıyla kaplı bir sahil görür. Ne yazık ki dalgalar Salı kayalıklara doğru sürüklemektedir. Böylece Valesco, bir karar verir ve denize atlayarak sahile doğru yüzmeye başlar. Sahile ulaşınca bir kadın görür. Ondan yardım ister. Kadınsa Valesco’dan korkar, çığlıklar atarak uzaklaşır. Valesco’ya yardım eden, kadının kocası olur. Valesco nerede olduğunu çok merak eder ve adama bunu sorar. Aldığı cevap, hiç beklemediği bir cevaptır: Kolombiye. Valesco bir köye götürülüp tedavi edilir, daha sonra şehre nakledilerek bir hastaneye yatırılır. Onun ilginç öyküsü gündemdedir. Gazeteciler onun hikâyesi için adeta birbiriyle yarışmaktadır. Cumhurbaşkanı ise ona bir madalya takmıştır.
Roman, kurgusal açıdan basit olmakla beraber oldukça sürükleyici bir üslupla yazılmıştır. Yazar, romanı yazarken tam sekiz gün boyunca her oturum iki saat olmak üzere Luis Alejandro Valesco ile görüşmüştür. Hatta bu roman, daha önce Luis Alejandro Valesco’nun adıyla yayınlanmıştır. İlk defa 1970’te Gabriel Garcia Marquez imzasıyla okuyucu karşısına çıkmıştır. Bir yandan Luis Alejandro Valesco’nun hikâyesinin sıradışılığı ve ilham vericiliği, bir yandan da Gabriel Garcia Marquez’in ustalığı ve roman üslubu, bu anlatıyı okunmaya değer, dikkat çekici ve önemli yapıtlardan biri haline getirmiştir.