Bir edebiyat seminerine katılan İtalo Calvino, buradaki bir konuşmada, aslında tarot kartlarının da bir anlatısı olduğu fikrinden ilham almış, böylece bu kartları kullanarak hikâyeler oluşturmaya çalışmıştır. Kesişen Yazgılar Şatosu adlı hikâye kitabı, işte böyle yeni bir anlatım yolu bulma ve orijinal hikâyeler üretme çabasının bir ürünüdür.
Anlatıcı, bir gece vakti ıssız ve ürkütücü bir ormanda konaklamak zorunda kalır. Ormanda bir şato vardır. Bu yüzlerce yıllık şato, artık eski ihtişamını kaybetmiştir ve bir han olarak işletilmektedir. Atıyla şatoya giren anlatıcı, içeride başka yolcuların da olduğunu görür. Herkes, büyük bir masaya oturmuştur. Masada kalan tek yere de anlatıcı oturur. Böylece masa, tamamıyla dolar. Herkes yemek yemektedir; fakat hiç kimse çıt dahi çıkarmamaktadır. Böylesine sessiz bir ortamda, garsonlardan yemek ya da içecek isteyen müşteriler bile tek kelime etmezler. Herkes, işaretlerle iletişim kurar. Çünkü bu mistik orman, yolcuların konuşma yetisini ellerinden almıştır.
Yemekten sonra müşteriler masada oturmaya ve birbirlerine bakmaya devam ederler. Masanın üzerinde bir deste tarot kartı bulunmaktadır. Sarışın bir genç oğlan, desteyi eline alır ve çektiği kartları yan yana dizmeye başlar. Sarışın oğlanın çektiği ilk kart Kupa Şövalyesidir. Karttaki şövalye ile sarışın oğlanın arasındaki benzerlik, orada bulunanların dikkatini çeker. Sanki sarışın oğlan, kendi hikâyesini anlatmaya hazırlanıyor gibidir. Müşterilerin tahmini doğrudur, sarışın oğlan, kendi hikâyesini anlatmaya hazırlanıyordur. Orada bulunan herkesin dikkatini tarot kartlarına çektikten sonra sarışın oğlan, masaya kağıtlar koymaya devam eder. Sarışın oğlanın daha sonra sırasıyla masaya koyduğu üç kart, Para Kralı, Para Onlusu ve değnek dokuzlusudur. Sarışın oğlan, önce Para Kralına bakıp hüzünlenir, sonra Para Onlusuna bakarak sevinir. Anlatıcı, bu tepkileri, sarışın oğlanın babasının öldüğüne, ardından bu oğlanın yüklü bir mirasa konup yola çıktığına yorar. Değnek Dokuzlusu ise, şatoda bulunan yolcuların geçtiği sık ormanı hatırlatır.
Anlatıcı, sarışın oğlanın çektiği kartlara göre bazı çıkarımlar yaparak hikâyeyi oluşturur. Anlatıcının bahsettiği hikâyenin ne kadar gerçeğe uygun olduğunu kestirmek güçtür; zira tüm olay, tarot kartlarının anımsattığı şeylere göre yürür. Orada bulunan yolcuların hiçbirinin konuşamaması, hikâyenin doğru tahmin edilip edilemediğini ölçmek için hiçbir ipucu vermez.
Sarışın oğlanın hikâyesi, oğlanın masaya koymaya devam ettiği tarot kartlarından hareketle anlatıcının tahminleri üzerine şöyle ilerler: Şövalye, ormanda haydutlara rast gelir. Haydutlar, şövalyeye babasından miras kalan parayı alırlar. Şövalyeyi de tek ayağından asarak o şekilde bırakırlar. Bir genç kız, şövalyeyi kurtarır. Bu kız, bir köylüdür. Kurtardığı şövalyeye su ikram eder. Ardından kız ile şövalye arasında bir aşk ilişkisi başlar. Ne var ki şövalye, sevdiği bu kızla birlikte olduktan sonra onu terk eder. Arkasına bile bakmaz, hatta hoşça kal bile demez. Haliyle kız bu duruma çok üzülür. Şövalye, kraliyet ailesinden bir prensesle evlenir.düğün sırasında bir atlı gelir ve şövalyeyi dışarı götürür. Şövalye, dışarıda bir çocuk görür. Şövalye bu çocuğu kovalar; ancak bir amazon savaşçısı onu durdurur. Kovaladığı çocuğun kendi öz çocuğu olduğunu ifade eder şövalyeye. Meğerse bu amazon savaşçısı, şövalyeyi ormanda kurtaran, sonra da ona aşık olan köylü kızından başkası değilmiş. Ardından köylü kızı şövalyeye saldırır. Şövalye tam kan revan içinde yere serilecekken bir peri onu kurtarır. Bu, orman perisidir. Yaptığı kötülüğün kefareti olarak şövalyeyi ormana hapseder. O gün bugündür şövalye, vefasızlığının cezasını ormandan çıkamayarak ödemektedir.
Şövalyenimn bıraktığı yerde bir başka misafir tarot kağıtlarını alır ve kendi hikâyesini anlatmaya başlar. Bu durum, masadaki herkesin kendi hikâyesini anlatıp bitirmesine dek sürer. Ruhunu satan simyacı, lanetli gelin, mezar soyguncusu, karasevdaya tutulan Orlando ve daha nicesinin hikâyesi anlatılır. Bir şart vardır ki, masaya konan tarotlar bir daha kullanılamaz ve bu kartlar masadan kaldırılamaz. Masadaki tarotlar bir dikdörtgen oluşturur sonunda. Böylece orada bulunanların her birinin hikâyesi, bir diğeriyle kesişir. Her hikâye, diğer hikâyelerle ilişki hâlindedir. Bu hikâyelerin de bir sonu yoktur. Böylece, şans ederi bir araya gelen bunca insanın hayatı, tarot kartlarında gizli olan hikâyeler vasıtasıyla birbiriyle kesişir.
Italo Calvino, kitapta iki farklı tarot destesi kullanmıştır. Bir diğer desteyle ilgili hikâyelerini de, “Kesişen Meyhaneler Şatosu” adı altında toplamıştır.
Kitap oldukça ilginç başlamakta; ancak bir süre sonra, tarot kartlarındaki figürlerin belirli ve kısıtlı olması dolayısıyla, sıkıcılaşmaya başlamaktadır. Sanki hikâyeler, birbirini tekrar eder. Masallar diyarından kopup gelmiş gibi karikatürize edilmiş figürler, bir edebiyat oyunu olmaları dışında okuyucuya bir şey ifade etmezler. Bu hikâyeler eğlenceli zaman geçirmek için bire bir olsa da okuyucuyu düşündürecek, çıkmaz ve çözülmesi zor problemlerle uğraştıracak düzeyde değildir. Dolayısıyla Kesişen Yazgılar Şatosu, tıpkı oradaki şato misafirlerinin yaptığı gibi, boş zamanı değerlendirmek ve biraz eğlenmek için okunabilir; fakat derin bir edebi zevk ve entelektüel hazlar almak için okunamaz.