Edgar Allan Poe 19. yüzyılın korku ve gerilim türlerindeki en önemli hikâye yazarıdır. Polisiye ve gerilim türlerindeki edebi eserlerin ve sinema filmlerinin ilham kaynağı odur. Onun Kara Kedi adlı eserinde üç hikâye yer almaktadır. Bu hikâyeler ressam Luis Scrafati tarafından resimlendirilmiştir.
Kara Kedi adlı hikâyede yazar idama mahkûm olan bir talihsizin başından geçenleri anlatmaktadır. Çocukluk döneminden itibaren hayvanlara ilgi duyan kahraman, tıpkı kendisi gibi hayvanları seven bir kadınla evlenir. Mutlu bir aile hayatı süren bu ikili pek çok hayvanı sahiplenir. Kuşları, kedileri hatta maymunları olur. Ne var ki kahramanın alkol bağımlılığı mutlu aile tablosuna gölge düşürür. Bağımlılık ilerledikçe kahraman çevresine, evcil hayvanlarına hatta eşine kötü davranmaya başlar, şiddet uygular. Yine sarhoş olduğu bir gün kahraman, sahip oldukları kara bir kedinin bir gözünü çıkarır. O güne dek kahramanın yanından ayrılmayan, onu çok seven kedi artık kahramandan köşe bucak kaçmaktadır. Sarhoşluğu geçip de kendine gelen kahraman bu duruma çok üzülür. Durumu telafi etmek ister ama hiçbir şey yapamaz. Bundan dolayı o, kedinin canını almaya karar verir. Tek gözlü kara kediyi yakalar, onun boynuna bir ip geçirir ve evlerinin bahçesinde yer alan bir ağaca onu asar. Kedi, feci bir şekilde can verir. Aradan çok geçmeden kahramanın evinde yangın çıkar, bir duvar hariç evin tamamı kül olur. Kahraman, bu talihsizliği kedinin ölümüne bağlamayı mantığa aykırı görür ama ayakta kalan tek duvarda asılı bir kedi kabartmasını görünce şaşırır. Mantıklı bir adam olan kahraman durumu inceler, bu olayı sebep sonuç ilişkisi içerisinde açıklayabilecek bazı kanıtlara ulaşır. Gece vakti çıkan yangını haber vermek isteyen bir komşu, bahçedeki ağaca asılmış kediyi yatak odasının camından içeri fırlatmış ve kahramanla eşini uyandırmak istemiştir. Kedi, yanan evin duvarına yapışmış, sıcaklığın da etkisiyle orada bir kabartma gibi görünmüştür.
Aile başka bir eve taşınır. Kahraman bir gün meyhanede içkisini içerken bir fıçının üzerinde tıpkı ölen kedisi gibi bir kedi görür. Bu kedinin tek farkı karın bölgesinde beyaz tüylü bir kısmının olmasıdır. İlginçtir, bu tüyler tıpkı bir darağacına benzer. Kahraman meyhaneciden bu kediyi ister, meyhaneci ise kedi ile herhangi bir bağı olmaması dolayısıyla kahramanın kediyi sahiplenmesinde bir engel bulunmadığını belirtir. Onun için para da istemez. Kahraman kediyi alır, eve getirir. Fark eder ki bu kedinin de bir gözü yoktur. İlk günler ölen kedisinin özlemiyle ve pişmanlığıyla bu yeni kediyi sevse de zamanla ondan nefret eder. Sarhoş olduğu bir gün kediyi baltayla kovalar. Kedi bodruma kaçar. Kahraman ve eşi kedinin peşinden giderler. Kahraman tam kediye baltayı indirecektir ki eşi önüne geçer. Balta, talihsiz eşin başına iner. Kadın hiç ses çıkarmadan orada canını verir. Cinayet işlemiş olan kahraman eşini bodrumdaki bir duvarın içine gömer. Sonra kediyi arar ama bulamaz. Karısını öldürmüş olmasına rağmen kedinin de ortalarda görünmemesi dolayısıyla yatağa yatıp iyi bir uyku çeker. Kısa bir zaman sonra polisler, eşinin ölümü dolayısıyla kahramanın evinde arama yaparlar. Tabii ki hiçbir şey bulamazlar. Artık dosya kapanmak üzeredir. Kahraman, polislere bu evin duvarlarının ne kadar sağlam olduğundan bahseder. Elini duvara vurur ve bu düşüncesini kanıtlamak ister. Vurduğu yer, eşini gömdüğü kısımdır. Duvardan ilginç sesler gelir. Polisler durumdan şüphelenip duvarı yıkarlar. Kara kedi ortaya çıkar. Kahraman, o telaşla eşiyle birlikte kediyi de duvara gömmüştür. Eşinin cesedi yarı çürümüş bir hâlde duvarın içinde dimdik durmaktadır. Nihayetinde kahraman tutuklanır ve idam cezasına çarptırılır.
Kuyu ve Sarkaç adlı ikinci hikâye bir engizisyon mahkûmunun ölümlerden ölüm beğenmek zorunda kaldığı gerilimi yüksek bir anlatıdır. Mahkûm ortasında kuyu bulunan bir yere hapsedilmiştir. Işık oldukça azdır. Engizisyon mahkûmun acılar içinde ve psikolojik açıdan oldukça işkenceli bir şekilde ölmesi için uğraşır. Mahkûm her seferinde kurtulur. Ancak son öldürme girişimi, hücreye ateşin verildiği ve duvarların sıkıştırıldığı, böylece mahkûmun ya kuyuya atlamak ya da yanmak arasında bırakıldığı idam yöntemidir. Acaba mahkûm bu idam yöntemini de atlatabilecek midir?
Son hikâye Diri Diri Gömülüş adını taşımakta ve henüz tam anlamıyla ölmeden mezara gömülenlerin gerçek hikâyelerini anlatmaktadır. Bu hikâyeleri anlatan kahramanın ilginç bir hastalığı vardır. Bu hastalık nöbetler şeklinde kendini göstermektedir. Nöbet sırasında kahraman tıpkı bir ölü gibi görünmektedir. Yaşam fonksiyonları asgari düzeye inmektedir. Onun hastalığını bilenler kahramanı hayatta tutmak için elinden geleni yapmaktadır ancak eğer çevrede yabancılar olsaydı çok geçmeden onu mezara koyarlardı. Bundan dolayı kahraman tanıdık çevreden uzaklaşmamaya dikkat etmekte, içten içe de diri diri mezara konulmaktan ödü kopmaktadır. Korktuğu bir gün başına gelir. Acaba o, bu talihsiz durumdan nasıl kurtulmuştur?
Edgar Allan Poe’nin hikâyeleri okuyucuyu bir anda içine çekmeyi ve anlatılan talihsiz durumları hissettirebilmeyi başarabilmektedir. Okuyucuyu etkileyen en önemli husus da budur. Neredeyse iki yüz yıldır okunan ve sevilen bu hikâyelerde olağanüstü bir hayal gücü bulunmaktadır. Yazar, gerilim yüklü durumları oldukça basit yöntemlerle yaratabilmeyi başarmaktadır. Korku, gerilim ve polisiye anlatıları sevenler için Edgar Allan Poe’nin hikâyeleri okuma listelerinin başında yer almalıdır.