Kıl Beni Ey Namaz

Kıl Beni Ey Namaz - Senai Demirci

Puan Tablosu

YazarOkur'lar (4.3)	Editör (10)
Kitapevi (8)	Sosyal Medya

Kıl Beni Ey Namaz Özet

Senai Demirci’nin şiirsel bir dille kaleme aldığı Kıl Beni Ey Namaz kitabı oldukça akıcı ve etkileyici. Kısa ama öz olan bölümlerle insan ruhunu doyurmayı başarırken namaz ile aramızda olan engelleri tanıtıp onları nasıl aşmamız gerektiğine dair bizlere yol gösteriyor. Namaza ve namaz ile ilgili unsurlara çok daha farklı açılardan bakmamızı sağlayacak olan oldukça verimli bir eser.

İlk bölümde, yaşlı bireylerin, gençlerin namazına nasıl karıştıkları, onlara namaz konusunda yeterince iyi örnek olamamaları ve namaz konusundaki yanlış yönlendirmeleri eleştiriliyor. Bu tutumla gençlerin namaz kılmaları konusunda nasıl engel oldukları ortaya konuyor. Ardından ezan, namaz, tesbihat gibi bölümlerle namazın içsel yönüne vurgu yapıldığı gibi bunları şiirsel bir tasvirle anlatım yolunu seçiyor yazar.

Namazı sevmeyen, namazı kıldıktan sonra mutluluk duymayan bir ebeveyn, çocuğuna namazı zorla kıldırabilir mi? Namaz zorla kılınır mı? sorularıyla, aslında namaza alışamayan gençlerin önündeki en büyük engelin bu yanlış tutumlar olduğu anlatılıyor.

Ezan, bir neşe olarak tasvir ediliyor. Okunduğunda o beldeyi içine alan atmosferin büyüleyiciliği, insanı götürdüğü huşu yine biraz şiirsel bir dille anlatılıyor. Ezan, insanı alıp Kabe duvarlarına taşıyan bir güvercin kılıyor.

“Allahu Ekber” nidasıyla bir uyarı geliyor insana. Ey insan, büyük bildiğin her şey karşısında en büyük olanı hatırla! “Bir kucaklayıştır” bu seda aynı zamanda, “bir okşayıştır” ki insana tüm dertlerden büyük olanın da, insana en büyük teselliyi verecek olanın da Allah olduğunu hatırlatan.

Abdest, “suları kuşanmaktır.” Sadece maddi kirden arındırmaz insanı; dünyaya ait ne kadar kir varsa hepsi avuçlarından dökülür insanın. İnsanı kirleten günahlardan arınmadır bu haliyle. El ile yapılan, dil ile yapılan günahlardan kurtulur insan bu uzuvlarına abdest suyu değdikçe. Büyüklük taslayan insan kibrini akıtır burnunu abdest suyuyla buluşturduğunda. Kulağını yıkar insan ve “çirkinliğe karşı sağır kesilir.” Ayaklarını yıkar; bir gün ayakları yerden kesilmeden evvel kendisini sırata adım atar gibi bulur.

Namazdaki her bir eylem bu gibi tasvirlerle maddi olanın ötesine taşınır. Namaza durulduğu an ise insan artık En Sevilen yerde, En Sevildiği yerdedir. Rabbinden kocaman bir “aferin” almıştır. İnsanın “sonsuzluğa aday” olduğu yerdir. Ve namaz kılan her insan, namaz kıldığı her vakit “uçuruma bir gül atmaktadır.”

Namazı kılarken çevredeki maddi kirlerden, seslerden, sahte olan her şeyden arınıp tam bir teslimiyetle Rabbine yönelir insan. Artık cebindeki para değersiz, dışarıdaki dünyada ne varsa hepsi aciz kalıyor ama aksine yücelen insan oluyor.

Namaz için örtününce insan “ayıplarını da örtüyor”, kıyamda ellerini bağlarken “kötülüklerden çekiyor ellerini”, rükûda eğilirken “doğruluyor” aslında ve secde ile “göğe yükseliyor”, “Rabbiyle buluşuyor.”

“Ana gibi yâr ola namaz” diyor sonrasında yazar ve namazın şefkat elini tanımlıyor. Anne gibi tatlı bir sesleniş, tatlı bir davet, tatlı bir uyarı; ana gibi vefalı namaz…

“Avutandır” namaz; bir ana eli gibi şefkat elini uzatan, insanın tüm masumiyetiyle kendini bulduğu yer, duasıyla kimseyle paylaşılamayanın haykırıldığı yerdir.

Peki namaz böylesine güzel anlatılsa da onu sevmek nasıl mümkün olur? İnsan “ayağa kaldırmalı namazı.” “bekletmemeli” onu ve “gönlünü yapmalı.” Nasıl ki insan varlığında da yokluğunda da eşini/sevgilisini severse namazı da böyle bir sevgiyle, elbette çok daha ötesiyle, sevmelidir. Çünkü namaz da bir “ana gibi dönüşünü bekler her vakit” insanın. İnsanı terk etmez, biz onu terk etsek de. Yine de “dönüşümüzü bekleyen o olur.”

Hız çağında yaşayan insandan her şeyi hızlı yapması beklenirken beş vakit namaz bir duraktır. Bu hızın arasında soluklanıp perdeyi yırtıp ardına bakmaktır. “sabah namazı ile güneşi uyandırır” insan, öğle namazı ile zirvedeki kendini görür. Zirveye ulaşan güneşin aslında saltanatının sona erdiğini görmek gibi.

“vakit öğle…Güneşin en yüksek noktasında. Tıpkı gençliğin gibi. Şimdi gün de bir delikanlı…heyecanlı ve telaşlı… sanki hiç bitmeyecekmiş gibi, hiç akşam olmayacakmış gibi… oysa…”

İkindi namazı… kayıplar başlıyor. “gün ihtiyarladı”, “güneşin saltanatı bitmek üzere.” Toplamalı artık insan hüsranlarını. Vakit akşam… “ötelere çevirmeli yüzünü” insan, Yatsı namazı ile “yüzünü örten toprağını kaldırmalı.” Yeniden sabah namazıyla “diriltildiğini bil.” Cuma namazı ile “kalbini dünyanın kuytusundan çıkar.”

Fatiha’nın aynasıyla Rabbinin nasıl sonsuz bir anlayışta olduğunu görür insan, Besmeleyle açılan kapıların ardından Rabbine hamdini sunar. Pek çok müjdeyi Fatiha sunar her vaktin her rekatında.

Tesbihat ile çiçekleri toplar artık insan. “Rabbe minnettarlığın en doğru ifadesi” sübhânallah; insana şah damarından bile yakın olduğunun ifadesi “elhamdülillah”; en büyük olan Allah’ın, insanı her tür acizliğine rağmen çok daha incelikle karşılaması, “tesbih ile hamdin ortasıdır” Allahu Ekber.

Kıl Beni Ey Namaz kitabının son bölümünde ise şiirsellik tavan yapmıştır artık. Yazar kendisiyle konuşur gibi akıtır içindekileri muhatabına. Ve duasına başlayarak bitirir kitabını;

“Beni bana bırakma…”
“Kıl beni Ey Namaz, dağlar küçülsün, denizler taşsın, dağılsın kalabalıklar. Rükû rükû doğrult eğriliklerimi.
Kıl beni ey namaz.
İnsan kıl beni.
Doğru kıl.
Duru kıl.
Diri kıl beni.
İnsan kıl bu bedeni.”

Yazan: Hamide Eken

Kıl Beni Ey Namaz Soruları ve Cevapları

Kıl Beni Ey Namaz Yorumları