“80 yıl sonra artık bekleyecek sabrım kalmadı. Daha yola çıkmadan varmak istiyorum. Her şeyin hemen olmasını istiyorum ama hiçbir şey olmuyor. Sürekli bekleme halindeyim; bir mektubu, çalmayan bir telefonu, geç kalan birini bekliyorum hep; hiç huzurum kalmadı.”
Bu sözlerden de anlayacağımız üzere Jean Louis Fournier artık 80 yaşındadır. Yayınlanan son kitabında bize sabırsızlık yaşadığından bahseder, sabır üzerine fikirlerini bizlere açar. E konusu gereği de böyle bir eserin uzatılması mantıklı olmazdı diye düşünüyorum. Jean Louis Fournier, doksan sekiz sayfalık bir eser ile sesleniyor. Cümlelerinde hiç bağlaç olmaması dikkat çeken diğer bir konu zaten kendisi de bu konudaki fikirlerine değiniyor. Jean Louis Fournier, bağlaç kullanımı gereksiz ve zaman kaybına yol açan bir şey olarak görüyor. O yüzden cümleleri düz ve yalın kullanmayı tercih ediyor.
Her zamanki yalın anlatımı ile okurlarının beklediği o kitabı sonunda yazmış bulunuyor. Editörünün ısrarının bu konuda etkili olduğunu da ekliyor. Kitabı bitirmesine yönelik gelen ısrarları da ölecek olmasından korkulmasına bağlıyor. Jean Louis Fournier’in diline alıştığımız gibi kelimleri ağdalı bir şekle sokmadan gerçekleri yansıtırken mizahı da elden bırakmıyor.
Jean Louis Fournier’in hayatına dair yazılan bu sayfalarda onu hep birilerini beklerken ve sabır gösteremezken buluyoruz. Kitabı, annesini, eşini, kızını, tesisatçıyı bazen de en kötüsünü beklerken buluyoruz onu.
“Size yazmak için daha fazla beklemek istemedim. Sabırsızlık hastalığıma deva olsun diye yazıyorum bu kitabı. Sabırlı kişi hasta değildir. Sabırsız kişi ise tatmin olmaz, doyumsuzdur, yatıştırılamaz, erişilemez, disiplinsiz, idare edilemez, dengesizdir. Sabırsız kişi daha başlamadan bitirmek ister. Sabırsız kişi hep olmadığı yerde olmak ister. Sabırsız kişinin zamanı kısadır. Sabırsız kişi başkalarının zamanını düşünmez. Hep onun emrinde olunmalıdır. On dakikaya çıkıyorum. Hemen motorlu beygirime biniyorum. Bir şey söylemek istediğimde kendimi tutamıyorum. Artık daha fazla bekleyemem, bir an önce çözülmesi gerek: Söylüyorum ya, düşünmeden konuşuyorum işte. Buna spontanelik deniyor. Söylediklerimden hep pişman oluyorum… Öfkelenmeden, dalaşmadan, hakaret etmeden, aşağılamadan, ortalığı kırıp dökmeden önce beklemeyi bilmek gerekiyor. Aceleci sinek olmamak lazım. Son mektubu yazmadan önce beklemek lazım. Haklı olduğunu, karşısındakininse hatalı olduğunu düşünmeden, köprüleri yıkmadan beklemek lazım.” Kitapta geçen bir yazıyla size Jean Louis Fournier’in düşüncelerinden bahsetmek istedim. Hayatı boyunca sabırsızlık içinde ve hep acele ederek yaşamış bir adamın artık ömrünün sonuna yaklaştığında sabretmeye dair deneyimlerinden yola çıktığı fikirlerini görüyoruz. Sabretmenin önemini kavramış olsa da hala acele ettiği ortada, editörüne söz verdiği sayfa sayısını bile tamamlayamadan kitabını sonlandırıyor. Umarım editörüm fark etmez diye ekleyerek de muzipliği elden bırakmıyor.
Bekleyecek Vaktim Kalmadı Artık’ı özetlemek zor. Zaten biliyoruz ki Jean Louis Fournier her şeyin özünü veriyor bize. Yine onun iç dünyasında ve hayatının başka bir evresinde güzel bir yolculuğa çıkıyoruz. Bu yolculuk sırasında ise kendimize dair pek çok manzarayla karşılaşıp kendimiz hakkında da düşüncelere dalıyoruz. Bence en fazla bir saatte bitirilecek bir eser için müthiş vaatler. Şimdiden iyi okumalar.